Het informatieve programmaboekje liet zien dat het koor een paar ongekend productieve maanden achter de rug heeft. Van Vincent van Gogh is bekend dat hij bijna dagelijks een schilderij maakte, maar ondanks dit hoge tempo streefde naar perfectionisme. Ook Cantabile presenteert in beperkte tijd een volledig programma met grotendeels nieuw repertoire zonder in te willen leveren aan kwaliteit.

De avond en nacht is in de kunst een dankbaar thema. Iedere kunstenaar heeft er wel iets mee; zie het schilderij van Munch op de omslag van het programmaboekje. Boudewijn de Groot stond met De Avonden op de eerste plaats in de Top 2000 en de roman van Gerard Reve wordt gerekend tot de absolute top van de Nederlandstalige literatuur.

In de kerk stonden vooraf de glazen en drank al klaar. Ik dacht even terug aan een Cantabile-concert in 2022. In de kerk van Radebeul (bij Dresden) nam ik daar een drankje juist mee naar mijn plaats om er tijdens het concert van te genieten. Net als bij ons jazzfestival! Hier is het tegenwoordig ook heel gewoon een drankje mee te nemen in de theater- of bioscoopzaal. Je gaat toch naar een feestje.

Van een feeststemming leek bij aanvang nog geen sprake! De zangers – volledig in het zwart gekleed – wachtten met wat bedrukte gezichten in de coulissen.

De opening was direct verrassend toen het koor zich om het publiek vouwde en het daarmee ogenschijnlijk in de armen sloot met een a capella openingswerk waarin het vallen van de avond wordt bezongen. De ongebruikelijke opstelling verhinderde niet dat de eenheid behouden werd en in mijn geval (vanuit het midden) hoorde ik de verschillende stemsoorten in de juiste balans.
Dat bleek zeker niet de enige positieve verrassing deze middag!

Ik geniet van zo’n concert als een impressionist. Net als Van Gogh en Elgar.  De totale beleving is daarbij bepalend voor het gevoel dat ontstaat: muziek, presentatie, de setting, het decor en de sfeer. De vraag of de viool altijd zuiver was of dat de mannenstemmen deze keer juist extra goed klonken laat ik graag aan de muziekkenners. Maar ook ik val voor muziek waarbij de dynamische mogelijkheden van het koor worden benut; waar tempo- en maatwisselingen verrassend zijn en dissonante akkoorden toch op hun plaats vallen zoals bij Lauridsen.

De invloed van de nieuwe dirigente Gabrielka Clout was in alle facetten zichtbaar. Ik bedacht me dat haar Poolse roots al te herleiden waren naar de keuze van het programma met daarop ook werken van componisten uit Polen en Hongarije. Met een lossen en informatieve toelichting informeerde ze steeds het publiek over enkele accenten en op een ontspannen en resolute wijze leidde zij koor en begeleiders door het programma.
Ik denk dat ze er in zal slagen om Cantabile spoedig diezelfde ontspannen uitstraling te geven. Het koor beheerste de werken ondanks de beperkte voorbereidingstijd zo gedegen dat het me niet meer nodig lijkt om met een ernstig gezicht voortdurend steun te zoeken in de partituur. Genieten hoef je niet te bewaren tot de nazit.

Op de fiets terug door jazzy Breda bedacht ik me dat alles aan het concert werkte (behalve het nieuwe PIN-apparaat bij de kassa) waardoor het een afwisselende middag was waarvan ook de andere 160 bezoekers zeker hebben genoten.  En, beste Cantabilianen, nog even terug naar Van Gogh: hij liet ons zien dat een Sterrennacht geen zwarte nacht is maar juist kleurrijk. Hij vermeed zelfs het gebruik van zwart.

Met haar debuut ontpopte Gabrielka zich als de goedlachse zon van Cantabile; de ster waarom alles draait maar die ook alle anderen in staat stelt uitbundig te stralen!

Door Boy van Eil